Yüzünü Dökme Küçük Kız

   


       İçimde büyütemediğim bir kız çocuğu var benim...pervasız,uçarı ,laf anlamaz ,ikna olmaz...zor çocuktur,kırılgadır,naiftir,canı tezdir..



     Bir kez  incinirse susar, konuşmaz, eksilirim...Onu beslemezsem, kendimi yitiririm...Umudumu kaybettiğim bir anda ,bazen öyle bir bağırır ki kendime getirir beni...şarkı olur,şiir olur,resim olur,renk olur...bazen başka bir çocuk olur mutlaka duyurur bana sesini...ben yaşadıkça yaşar, yaşayacak o küçük kız...


    Bu aralar küçük kız çığlık çığlığa bir şekilde sesini duyurmya çalışıyor bana..."unutma" diyor "ben buradayım büyüyüp kirlenmedim,büyümeyeceğim... ben var oldukça umudun da olacak..." dün gece küçük kız bir resimle geldi, ben de en sevdiğim Ortaçgil şarkılarından birini söyledim ona !

 "yüzünü dökme küçük kız"

 

 

 

sonra sarılıp uyuduk...

 

 

 

İMZA:eski resimlere bakıp çocukluğunu özlemiş bir anne :AYÇA