Şok!

  Sıradan bir güne uyanacağınız, günün sıradan devam edeceği anlamına gelmiyor.

Biliyordum, bir kez daha tecrübe ettim.

Elektrik çarptı beni. Bildiğin 220 volt. Yalnızdım. Apartmanin en alt katinda , elektrik panelini kurcalayip da arizayi düzetebileceğimi sanacak kadar da aptal ! Düzeltemeyeceğim şeyler de var niye anlamak istemiyorum ki ?! Anladım.  O kabloya dokunup da parmağimdan kan fışkırınca yaşadığim şokla anladim. Herseyi düzeltemem , bazi seyler eksik , bazi seyler bozuk kalmali. Parmağimdan akan kana gözyaşlarımi karıştırarak ,birbasinaliğima küfrederek, beynimde en kötü senaryolari yazarak beş kat yukari çıkarken anladim. Tek başimayim , bana ihtiyaci olan tek bir kişi var o da oğlum! Gerisi hikaye ! Bensiz dünya döner de ,bensiz oğlumun başina yıkılır o dünya. Sonrasi bulanık, sonrası bir şekilde hayatimda olan ama tam anlamiyla beni tanimayan insanlarin yardimiyla , canindan insanlarin "gelmeme gerek var mi ? " sorularıyla geçen saatler. Tek endişem şarjı bittiği için telefonuma ulaşamayan annemin ne halde olduğu, ve bir saate evde olacak oğluma durumu belli etmemek için toparlanmam gerektigini söyleyen beynim ve kalbim. Uzun zamandır senkronize calismayan iki organim elektrik şokuyla , beraber karar almaya başlamış olmalilar.

Hatirladiğim , hemen sarj aletini alip evden firladigim, yandaki pastaneye daldığım. Her zaman elimde kitaplar ve yüzümde bir gülümsemeyle girdigim pastanedeki güzel gözlu kizin beni görünce yaşadığı şok. Sevgilisinin tesadüfen orada olmasi ve elektrik islerinden anlamasi. Elime pansuman yaparlarken en yakinlarimin bana çok uzak, çok uzaktakilerin de yanibaşimda olabildiğini hissetmem. O ana kadar bir kac damla akan gözyaslarimin sele dönüşmesi. Telaşla annemi ararken olabildiğince sakin konuşarak onun gözyaslarini silmeye çalışmam. Onu anlamam.

Ağlamak ağlamak çok ağlamak...

Sonrasi anlam vermeye çalışmak, şükretmek...

Bir ders daha alıp büyümem için bir şok geçirmem gerekmiyormuş demek.

Hayati düzene sokmak ,çamaşır asip katlamak degilmiş demek.

Annelik öleyazarken bile evladını  düşünecek kadar kendinden geçmekmiş demek.

Gülerken değil de ağlarken yalnizsan gercekten yapayalnizsindir. Yapayalniz değilmişim demek.

Senin değer verdiklerin değil, sana değer verenler varsa yaşarmişsin demek.

Bütün bu saçmaliklara rağmen kilometrelerce uzaktan yarani saranlar yüzünü güldürenler varsa iyilesirmişsin demek.

Kendi ellerinden tutmayi bilirsin de , "hadi kalk bak geçti"diyenlerle daha kolay kalkarmişsın demek.

Hayat "Şoku aldin toparlan " mesajini yollamış bana demek.
Nefes alıyorsak herşey yeniden başlar , çareler bulunurmuş demek.

Bir hikayem var.

Bir hikayem var.
Ama herkes bilsin istemiyorum diye yazmadığım bir hikaye bu.

Kendiminkini değil ama bir başka kadının siradan bir hikayesini anlatacağım, keza benim hikayelerim hep sıradışı.

Bir kadın , bir gece gördüğü  bir "bankta ağlayan kadın" fotoğrafına bakarak saatlerce ağladı. Ağlarken kimse görmedi onu , bilmedi. Hatta ağlarken komik şeyler paylaştı sosyal medyada, insanlar "ne kadar eğlencelisin," dediler. Niye yapti bunu o da bilemedi. Garip bir ruh haliyle uyudu , geçmiş bazen öyle sağanak halde gelirdi ki üzerine ansızın dışarıda gök gürler yağmur onun gözlerinden yağardi. Görülmemiş bir hesabi, pişmanlığı yoktu aslinda kadının. Sadece yasadiklarinin yarattiği yeni kadin kimseye güvenmiyordu artik , bu da yoruyordu onu hepsi buydu. Ertesi sabah uyandi , yine kahve sigara eşlik etti kadina. Küçük köpeğini sevdi oynadilar. Yalnizligiyla kahvalti etmek istemedi kadin. İçini bilmeyen , onu hiç anlamayacak ama belki bir yerden dokunabilecegi insanlari seçti kahvalti için. Kalkti evdeki kahvaltiliklari koydu bir çantaya , birkac kitap secti sonra kitapligindan. Esofmanlari ve mor yagmurlugunu giydi. Mor puantiyeli siyah semsiyesini aldı. Saganakta mahalle pastanesindeki güler yüzlü calisana hazirladi kahvaltıyı. Kitaplari ona verdi. İçinde kocaman bir sevgi vardi vermezse azalacagini düşündüğü. 17 yaşında ,hayatin cok basinda, güzel gözlü güzel kız kitaplara çok sevindi. Birilerinin hayatina güzel dokunuşlar yaptıkça iyilesiyordu kadin aslinda. Dün gece aciyan yaralarini kitaplarini verdiği güzel kızın mutlu bakışları iyilestirdi. İyilesmek güzeldi. Yaralandikca iyilikle iyilesmeyi secti kadin...

Düşünceli, yarali, siradan, kendi halinde, mutluluk peşinde, ici sevgi dolu, cogunlukla anlasilmamis bir kadinin herhangi bir gününden küçük bir aniydi bu...

Benim hikayem ise bambaşkaydı...

Düşünüyorum, o halde "bişey" yapmaliyim

   Her insanin hayata gelişinde bir amaç olduğuna inaniyorum ben. Farkında olsak da olmasak da bir yerden bir şekilde hayata dokunup bir etki yaratiyoruz.

  Düşünme özelliği olan varliklariz ama çoğunluk  düşünmüyor bence ve insanlıktan cikiyoruz böylece. Garip bir dünya telaşı var hepimizde. Çoğunlukla bu dünya işlerini halletmeye calisirken, durup düşünmeye vakti kalmiyor çoğumuzun. Geçenlerde öğrencilerime düşünme ödevi verdim. Nasıl da şaşırdılar. Merak ettiğiniz herhangi bir konu olup olmadığıni düşünün , ve karar verip defterinize yazin dedim. "Hayatimda böyle ödev duymadim " dedi birtanesi. Öyle programlı yasamaya alışmışız ki , cocuklarimiz bile durup düşünmeye vakit bulamıyor. Sistem kölesi olmaya mecbur birakilan küçük beyinler okul girdabinda dönüp duruyor ,firsat bulunca da bilgisayar ve televizyon ile uyusturuluyor. Düşünüyor ama neyi ? Fiziksel , maddi ve duygusal  ihtiyaclarindan baska bir şeyi düşünmeyen insanlar yetişiyor. Sorgulama değil de kabullenme ve itaat etme üzerine veriliyor eğitim. Bir öğretmen olarak bunu kabul edemiyorum. Salt bir sisteme katki saglayacak diye en insani özelligin sadece o sistemin izin verdiği sınırlar çerçevesinde kullandirilmasi bir zulüm bence. Düşünme ödevini verdiğimde, bir ögrencimin "neyi merak ettiğimi bile bilmiyorum"demesi hatta "neyi merak edersek 100 aliriz" diyenlerin cikmasi sistemden iyice bir nefret etmeme neden oldu. Sonra açıkladım, her buluş bir düşünce ürünü. Düşünmek kendi kendimize soru sormakla baslar. Nasıl ? Neden ? Niçin vb sorulari sormamiz gerekir. 11 yaşlarındaki cocuklara "Bilimsel araştırma basamaklari " ni , düşünmenin önemini vurgulamadan nasıl ögretebilirdim ki ? 

Bir süredir bisey yapmali diyen insanlarla konuşuyorum. O bisey nedir ki ? Mesleki olarak sansliyim ki "bisey" yapabilecek firsatim ve karşımda tazecik beyinler var. Düşünme ödevi vererek bisey yapmış oldum aslinda. "Ac cocuğum defterini yaz , bilimsel arastirma basamaklari , 1.... " diyerek eğitimi dikte ettirip not aldirmakla sinirlandiran öğretmenlerden bir farkim olmaliydi benim. Hayata bir yerden bir şekilde, işte böyle , doğru bildiğimizi yaparak , düşünerek ve düşündüğümüzü uygulayarak dokunuyoruz.

Öğretmen Ayça olarak bisey yapmış olmanin huzuruyla çıkıyorum her gün okuldan. Anne Ayça olmaya doğru giderken yolda ,düşünüyorum , oğlum için de bisey yapmalıyım diye. Eğitim sistemi içinde hem veli hem öğretmen olarak yer almak oldukca zor. Hele ki mevcut sistemde. Sistemin dışına ciksam da çoğu zaman , çocuğum için cok planli gitmek zorundayım. Şu an mevcut sistem odev ve sinav odakli. İkisinden de nefret eden bir öğretmen olsam da bu değiştirebileceğim bir sey degil. Tarko da ödevden nefret ediyor. Üstelik beraber ödev yaptigimizda ilişkimiz kopuyor. O sebeple Anne Ayça olarak ben çocuğuma ödev yaptirmamaliyim dedim. Şimdi bir etüd merkezinde okuldan sonra ödev yapıyor,oyun oynuyor, mandala boyuyor, drama yapıyor , test çözüyor ve eve sadece Tarçın ve benimle oynamak için geliyor Tarko. Böyle planli ve sistemli olunca sorunlar da kendiliğinden çözülüveriyor. Kitap okuyup o kitaplar üzerine yaptığımız sohbetler arttıkça daha çok yakinlasiyoruz , birbirimizi anlar hale geliyoruz oğlumla. Annelik yolculuğumda bana hayat kaynaği ve arkadaşı olan oğlumun ne kadar anlayışli, duygusal , hayat ve hayal dolu olduğunu anlıyorum her sohbette. Hayatıma dokunan herkes elbet bir iz bırakıp büyütüyor beni ama anne olmak ve Tarkoyla büyümek bambaşka. Yeniden çocuk olmamin çocuk Aycayi kaybetmememin adi Tarko. Büyüdüğünde uyku öncesi sohbetlerinde konuştuklarımız, hayallerimizi paylaşmamız , enerji veren sarilmalarimizi hatirlayip o da çocuğuna yapacakmış aynisini.

 Geçtiğimiz günlerde tam 36 oldum ben. Hayat bana bir 36 daha verir mi bilmem . Oğlum, küçük mucizem,Tarçın kızım, sakin hayatimla ne kadar mutluyum dedim o gün kahvemi içerken. Az insan az esya hayalim de gercek olmuşsa,ve sevdiklerim saglikliysa daha ne isterim ki hayattan. Düşünüp yapabildiğim biseyler oldukça da yasamaya tam gaz devam edeceğim , nefes almak buymuş benim için.

Ayça ben ,tam 36 yaşında, düşünüp "biseyler " yapmaya çalışan insan kişi..

Dalgalandım da duruldum

 Soru işaretleri çok olunca hayata dair, insan kendini müthiş bir karmaşada hissediyor.

Sürekli "nasıl olacak ?" sorulari dönüyordu bir süredir kafamda. Hem de bir değil pek çok konuyla ilgili. Okul düzeni ne olacak ? Annemin ameliyati nasil geçecek ? Tarko 'nun okul düzeni ne olacak ? Evi su basacak mi yine ? Evi istediğim düzene ne zaman sokacağım ? Tarçin haftalarca biz olmadan o terasta ne yapacak ? Para yetistirebilecek miyim ? Ameliyattan dönüşte annemin bakımını yapabilecek miyim ? Seçim sonuçları ne olacak , aydınlığa cikabilecek miyiz? Ve daha bir çok soru dönüyordu kafamda aylardır. Üstüne güvenimi bir kez daha sarsan insanlar, yari yolda birakip gidenler...

 Bu soru ve sorunlarla uğraşırken, kendimi , hayata bakışımı kaybettiğimi farkettim birden. Dalgalandim , dellendim , isyan ettim. Niye ben ? Hep mi ben ? Diye sora sora dellendim. Sağlam dellenme sebeplerim var dedim. Oysa "Olacak olan olur" derdim ben hep bir süre önce , birilerine , birşeylere yetismeye calisirken kaybediyormuş insan kendini. Kendini kaybedince kaybediyormuş esas herseyini. Söylemek yetmiyormuş uygulamada akışta kalmak gerekiyormuş. Planlar , kontrol etme çabası daha bir yoruyormuş insani .

Herşey geçiciyken bu kadar dünya derdi için kendimi kaybetmeye değer miydi bilmiyorum. Hayat insanin en iyi öğretmeni , kaybedecek ,dağilacak , parçalanacak, dellenecek , sonra zaman geçecek kendi kendinin ellerinden tutup ayağa kaldirmayi öğreneceksin işte.

Herşey istediğimiz gibi olmuyor ,ama bir sekilde sonuçlanıyor. Elbet en çok sonucsuzluk yoruyor insani. Yorgundum hem de çok. Ama bir akşam , annemi teyzeme emanet etmiş , Tarçin kızı veterinere götürmüş , evimi düzene sokmuş , Tarko'nun babasindan gelmesini beklerken elimde cay fincaniyla terastan görünen ağaçların sakinliğini içimde hissettim. Kendi sakinliğimi farkettim. Kabullendiğim herseyin beni sakinlestirdiğini anladim. Güven buydu, bu hayata güvendi.

Sorular , sorunlar bitmeyecek elbet. Bazilari soru olarak kalacak , bazilari çözülmeye baslayacak , ve yeni soru ve sorunlar gelmeye devam edecek. Aslolan bu değil de bunlara olan yaklaşımmiş aslinda. Tavir değişince hayat da degisiyormuş. Sakin kalabilmek insanin benliğini koruyormuş.

Şimdi ,tam da şu anda , Tarko'yu okula bırakmış , Tarçın kızı gezdirmiş, evimde cam kenarindaki masamdan parkin sakin agaclarina bakarken , ictiğim duble Türk kahvesinin kokusu eve yayılmışken , sakinliği çekiyorum içime.

Herkesin bir normali var. Bir şeyler olur, geçer, biter. İnsan kendini en çok kendi normalinde güvende hisseder.

Ayça , sakinliği seçmiş anne kişi...

İzmir , annem ve ben

Yazmiyordum bir süredir ama yaşıyordum , dolu dizgin hem de.

Her hayat bir hikaye aslinda ve herkes kendi yasadiğinin şahidi. Geri kalan herkes farklı bir köşeden bakan izleyici. Yaşadığımız her an hikayemize yeni bir sayfa ekliyor ve biz buna ömür diyoruz.

Hikayesini yasayip sonra kelimelere dökenlerden olmayi secmistim ben bir süre önce. Sonra kendimce hakli sebeplerden dolayi vazgeçmiştim yazmaktan. Aslinda yazmaktan değil de yaymaktan vazgecmistim. Bir süre kendi gizli köşemde yazdim ve kelimelerimi herkesle paylasmadim , öyle istedim sadece...

Bir hastane odasindan , annemle paylaştığım yatakta, hiç tanımadığım bir adamin horlaması eşliğinde yaziyorum bu kelimeleri. Hayatimin çok önemli bir dönemeci şu saatler aslında ve yazarak akıtmak istiyorum icimdeki duygulari bilinmeze.

Duygulari ifade edecek kelimeler bulmakta zorlanir bazen insan. Kelimeler cismi anlatirken çok rahat seçilir de hissi anlatirken niye bu kadar zor secilir ki ? İnsaniz işte duygu topuyuz çoğumuz , et ve kemikten olduğu sanilandan daha fazla hislerden olusuruz. İnsanin kemik sayisi belliyken, ayni anda kac duyguya sahip olacağı asla bilinemez.

Duygularimin yoğun olduğu bir gece bu gece. Yasanmisliklar da bu duygusallığa sebep ve yasanacaklar elbet yeni duygulara gebe. Duygusal yorgunluğum fiziksel ve beyinsel yorgunluğumla birlik olsa da beni yenemiyorlar. 

  Son bir haftada yasadiklarim geçiyor şimdi gözümün önünden. Yine hayatin beni sınadığı günlerdeyim. Fakat yine de hayatin bana verdiklerinin bir tesadüf olmadiginin da farkina vardim yine bu günlerde. 

 

Çok yalniz hissettiğim işin icinden nasil cikacagimi bilemedigim bir günde, yüzünü bile görmediğim insanlarin desteği ile hayata güveniyorum yeniden. Uzun zamandir yazmadigim kadar çok yaziyorum  "iyi ki varsiniz" cümlesini.Karmakarışık günlerde , çaresizlik ile boğuşurken bir hastane bahçesinde , etrafında bir sürü insanin bana sarildiğini hissettiren hayat, sanki  "bana güven" diyor yeniden.

 

Karmakarışık duygular ve bu duygulara denk getiremediğim kelimelerle dolduruyorum sayfami şimdi. Yarin sayfama umut yazayim , sağlık yazayim, huzur yazayim, " oh be bak bunun da altindan kalktim " yazayim istiyorum. Beni bu sehirde bir mucizeye şahit eden hayattan bir mucize daha diliyorum. Annem için yepyeni bir süreç baslarken, kac yaşında ,hangi tür ilişkide olursam olayim, onun küçük kizi kalmak istiyorum.

Bu cümleleri, İzmir'de bir hastane odasinda, annemle ayni yatakta ,  tanımadigim başka insanlarla ayni odada ve herkes uyurken yaziyorum.

Ayça ben , annesinin küçük kızı kalmak isteyen ,anne kişi...